Instytut Podstawowych Problemów Techniki
Polskiej Akademii Nauk

Strona główna

Podziel się artykułem:

Działalnością konsultingową i szkoleniowo-edukacyjną w IPPT PAN mającą na celu pogłębienie krajowej i międzynarodowej współpracy badawczej oraz gospodarczej zajmuje się CENTRUM PROGRAMÓW BADAWCZYCH UNII EUROPEJSKIEJ.

Zapraszamy do zapoznania się z działalnością Centrum na stronie www.

Niezależnie od oferty Centrum, IPPT PAN poleca nową publikację współautorstwa dr Zygmunta Krasińskiego. Jest to podręcznik The Emerald Handbook of Research Management and Administration Around the World - z rozdziałem poświęconym Polsce.

The Emerald Handbook of Research Management and Administration Around the World[1] to najbardziej wszechstronny podręcznik poświęcony tematyce zarządzania i administracji badaniami na świecie, przygotowany przez międzynarodowy zespół autorów. 127 ekspertów przekazało swoje obserwacje na temat rozwoju profesji menadżerów i administratorów badań (RMA) w ponad 50 krajach reprezentujących 7 regionów: Afryka, Ameryka Północna, Ameryka Południowa, Azja, Australia, Europa Wschodnia, Europa Zachodnia i Bliski Wschód.

Podręcznik został opublikowany przez wydawnictwo Emerald Publishing Ltd. i w wersji elektronicznej jest bezpłatnie dostępny.

Pomimo rosnącego zainteresowania profesją RMA i rozwoju obszaru zarządzania badaniami, do tej pory nie zbadano tematyki zarządzania i administracji badaniami na świecie w sposób porównawczy. Podręcznik prezentuje informacje zebrane w ujęciu międzyregionalnym i międzykulturowym i przedstawia obraz środowiska pracy ekspertów, którzy aktywnie angażują się we wsparcie zarządzania badaniami, jako menadżerowie i administratorzy badań w różnych dyscyplinach badawczych. Książka dostarcza podstawowej wiedzy dla studentów i ekspertów rozważających rozwój kariery zawodowej w tej dziedzinie oraz służy jako materiał referencyjny dla decydentów i środowiska badań i innowacji. Omówienie globalnych trendów oraz prezentacja analiz i obserwacji z poszczególnych regionów i krajów służy budowaniu świadomości i rozwojowi profesji RMA na całym świecie.

Zarządzanie i administracja badaniami w Polsce

Rozdział podręcznika poświęcony Polsce został napisany przez dr Zygmunta Krasińskiego (Instytut Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk) i dr Cypriana Tomasika (Instytut Genetyki i Biotechnologii Zwierząt Polskiej Akademii Nauk) – doświadczonych menadżerów badań, od wielu lat współpracujących z Krajową Radą Koordynatorów Projektów Badawczych UE (KRAB) oraz European Association of Research Managers and Administrators (EARMA).

W rozdziale przedstawiono kamienie milowe i okoliczności, które doprowadziły do ewolucji zawodu menedżera i administracji badaniami naukowymi w Polsce. Historia RMA sięga około 20 lat, a rokiem przełomowym był rok 2007, kiedy powołano Krajową Radę Koordynatorów Projektów Badawczych (KRAB) i odbyła się na Uniwersytecie Warszawskim Konferencja EARMA. Obecnie polska społeczność RMA jest rozproszona po uczelniach, instytutach naukowo-badawczych i przedsiębiorstwach. RMA to ta część kadry administracyjnej, która wspiera zespoły badawcze w pozyskiwaniu, realizacji i rozliczaniu projektów. RMA często stanowią „niewidzialną”, ale niezbędną do realizacji projektów badawczych grupę ekspertów. RMA są zatrudnieni w biurach wsparcia badań, biurach współpracy międzynarodowej, czy biurach wsparcia pionów naukowych lub tzw. welcome offices. Pod pewnymi względami RMA nadal można uznać za zawód słabo rozpoznawalny w kraju. RMA skupiają się głównie wokół KRAB, działań związanych z zarządzaniem projektami badawczymi realizowanymi przez International Project Management Association (IPMA) Polska, a także w innych stowarzyszeniach i nowych sieciach współpracy np. uczelni technicznych, czy instytutów naukowych Polskiej Akademii Nauk. W Polsce nie ma jeszcze dostępnych dedykowanych programów certyfikacji RMA, jednak z biegiem lat wsparcie dla RMA w systemie szkolnictwa wyższego i poza nim stale staje się silniejsze i bardziej powszechne.

Zachęcamy do lektury.

[1] Kerridge, S., Poli, S. and Yang-Yoshihara, M. (Ed.) (2023), The Emerald Handbook of Research Management and Administration Around the World, Emerald Publishing Limited, Leeds

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej w 1926 r. studia uzupełniające na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego 1927-1928 oraz na Faculte des Sciences Uniwersytetu Paryskiego 1928-1929. Od 1924 r. pracował na Politechnice Warszawskiej, gdzie uzyskał doktorat w 1934 r. Habilitował się w 1943 r. w ramach tajnej działalności Politechniki Warszawskiej, przedstawiając rozprawę o kształtowaniu wytrzymałościowym, opublikowaną w 1939 r. Brał udział w walkach armii gen. Kleeberga a 1939 r. a podczas okupacji był członkiem AK i uczestniczył a tajnym nauczaniu. Był autorem licznych projektów mostów i innych konstrukcji, wykładał matematykę, mechanikę i konstrukcje mostowe. Twórcze prace badawcze prowadził w różnych dziedzinach: konstrukcji mostowych, metod pomiarowych, optymalizacji konstrukcji, architektury, zagadnień filozoficznych (estetyka, prakseologia), teorii komunikacji: był autorem 207 publikacji i 12 książek. Był promotorem 14 doktoratów. W latach 1951-1968 kierował Katedrą Budowy Mostów Politechniki Warszawskiej. W 1953 r. zorganizował Pracownię Kształtowania Wytrzymałościowego w IPPT PAN, którą kierował do 1973 r. Od 1958 r. członek korespondent, a od 1966 r. członek rzeczywisty PAN, w latach 1969-1971 był przewodniczącym Komitetu Inżynierii Lądowej PAN. Był członkiem rad naukowych w kilku instytucjach badawczych, doradca w Ministerstwach Komunikacji i Gospodarki Komunalnej oraz przy Prezydium Rady Naukowej w Warszawie. Był uczonym niezwykle wszechstronnym i twórczym, a wybór oryginalnych prac, wydany po śmierci w pięciu tomach, objął siedem różnych kierunków. Uhonorowany wysokimi odznaczeniami państwowymi i nagrodami m.in. Nagrodą Państwową I-go stopnia.

Absolwent Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Wiedeńskiej (1925). Studia specjalistyczne na Faculte des Sciences Uniwersytetu Paryskiego (1926-1927). Doktoraty: w 1933r. Na Politechnice Wiedeńskiej za rozprawę dotyczącą konstrukcji żelbetowych, w 1934r. na PW za dysertację poświęconą teorii sprężystości (promotor M.T. Hubert). Habilitacja w 1937r. w AGH na podstawie rozprawy o statyce i dynamice konstrukcji przeciwlotniczych. W 1946 - jako profesor zwyczajny obejmuje Katedrę Wytrzymałości Materiałów w AGH w Krakowie., organizując tam i na powstającej Politechnice Krakowskiej badania z zakresu konstrukcji sprężonych i mechaniki stosowanej. Od 1952r. związany z PW i organizującą się PAN, tworzy pierwszą w Polsce Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności oraz Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych, który staje się istotnym składnikiem powstającego IPPT i kieruje nim do 1970r. Od 1954r. czł. koresp., a od 1956r. czł. rzeczywisty PAN. Dyrektor IPPT (1963-1970), sekretarz IV Wydz. PAN (1957-1960), członek Prezydium PAN, Współorganizator i rektor Międzynarodowego Ośrodka Badań Mechanicznych CISM w Udine (1970-1980). Twórca znanej na świecie "polskiej szkoły" teorii plastyczności. Jego działalność naukowa obejmowała: także zagadnienia teorii plastyczności, teorii konstrukcji wstępnie sprężonych, reologi. Autor 290 artykułów naukowych, 10 monografii, edytor 6. Współzałożyciel i członek władz RILEM i IASS, oraz członek władz IUTAM i IABSE. Współtwórca " Archiwum Mechaniki Stosowanej" i Rozpraw Inżynierskich" (1949), członek komitetów redakcyjnych wielu czasopism, organizator międzynarodowych spotkań, zapoczątkował Polskie Konferencje Mechaniki Ciała Stałego. Wielki autorytet w kraju i za granicą, propagator osiągnięć polskiej mechaniki w świecie. Promotor 16. doktorantów. Doktor H.C. 9. krajowych i zagranicznych uczelni. Członek 17. zagranicznych Akademii Nauk. Uhonorowany wieloma odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi, dwukrotny laureat Nagród Państwowych.

Absolwent Politechniki Gdańskiej (1934); inżynier budowlany. Projektował konstrukcje portowe w Gdyni, budował fabrykę płatowców w Mielcu. Wojnę spędził w oflagu, gdzie w warunkach obozowych przygotowywał rozprawy stanowiące podstawę uzyskania natychmiast po wojnie (wrzesień- grudzień 1945, Politechnika Warszawska) doktoratu i habilitacji. Od 1945 r. na Politechnice Gdańskiej: profesor nadzwyczajny (1947), kierownik Katedry Mechaniki Budowli, dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej (1947-1949) i prorektor (1949-1952). 1952-1955 kierował Katedrą Mechaniki Budowli Wydziału Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1981 na Uniwersytecie Warszawskim, kolejno: kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności (1955-1969) i Zakładu Mechaniki Ciała Stałego (1969-1981) oraz dyrektor Instytutu Mechaniki UW (1969-1978). Od 1952 r. członek korespondent, a od 1956 r. członek rzeczywisty PAN oraz sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych (1956-1968). Pełnił kolejno funkcje: sekretarza naukowego PAN (1956-1968), jej wiceprezesa (1969-1977) i prezesa (1978-1980). Jeden z twórców i realizatorów idei powstania IPPT: założyciel i kierownik Pracowni Teorii Sprężystości, naukowy patron Zakładu Teorii Ośrodków Ciągłych IPPT. Wieloletni przewodniczący Rady Naukowej IPPT.

Twórca polskiej szkoły termosprężystości i sprężystości niesymetrycznej oraz inicjator badań w teorii pól połączonych. Autor ponad 200 publikacji, w tym kilkunastu monografii tłumaczonych na różne języki. Autor znanych i wielokrotnie wznawianych, także za granicą, podręczników akademickich. Promotor 28 przewodów doktorskich. Doktor H.C. dziesięciu uczelni i członek 3 zagranicznych Akademii Nauk. Uhonorowany najwyższymi odznaczeniami państwowymi, dwukrotny laureat Nagrody I-go stopnia (1955,1964).