Historia

Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizycznego UW (1960), 1966 – doktorat, 1974 - habilitacja, 1983 - profesor nadzw., 1989 - profesor zwycz.; Specjalista w dziedzinie dynamiki stochastycznej układów technicznych; w szczególności - w dziedzinie drgań i fal stochastycznych oraz w zakresie stochastycznego modelowania zniszczenia zmęczeniowego. Od 1961 roku związany z IPPT PAN, w latach 1992-1995 - dyrektor Ośrodka Mechaniki; w 2000-2004 - kierownik Zakładu Dynamiki Układów Złożonych a następnie 2004-2009 - kierownik Samodzielnej Pracowni Dynamiki Stochastycznej. W latach 2003-2006 oraz 2011-2014 - Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Wykładał na kilku polskich uczelniach; w latach 1977-1980 - docent na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej PW, od 2006 - profesor zwycz. na Wydz. Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW. Laureat wielu nagród za osiągnięcia naukowe, m.in.: nagroda im. M. Hubera (IV-go Wydz. Nauk Technicznych PAN, 1978), nagroda Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w dziedzinie nauk technicznych (tzw. polski nobel) za wybitne osiągnięcia w dziedzinie dynamiki stochastycznej materiałów i konstrukcji (1993), Senior Research Prize of IASSAR (International Association for Structural Safety and Reliability), Rzym (2005). W latach 1989-1995 - Associate Editor - European Journal of Mechanics A/Solids; 1998-2006 – członek Komitetu Kongresowego IUTAM (International Union of Theoretical and Applied Mechanics). Autor ok.100 publikacji nauk. oraz 5-ciu monografii: PWN, Warszawa (1973), Elsevier (Dordrecht, 1985), Kluwer Academic Publ. (Dordrecht, 1991), wspólnie z B.F. Spencerem (Academic Press – Boston, 1992) oraz wspólnie z D.J. Kirknerem (Birkhauser, Boston, 2002). Pracował w wielu ośrodkach nauk. zagranicą, m.in.: N. York University (Courant Institute of Mathematical Sciences) i MIT (Massachussetts Institute of Technology) (1970-71), Glasgow University (1975-76), Technical University of Denmark (1985), Politechnico di Torino (1989) oraz jako distinguished Visiting Profesor w University of Notre Dame – Indiana, USA (1990-91 i 1997-98). Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (2002), członek koresp. PAN (1991), członek rzecz. PAN (2007).

Absolwent Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu (1947), 1950 - doktorat, 1974 - habilitacja, 1978 - profesor nadzw. 1986 - profesor zwycz. Fonetyk, filolog, językoznawca, profesor nauk technicznych. Specjalizował się w fonetyce akustycznej, prowadząc badania dotyczące wytwarzania dźwięków i procesu rozumienia mowy. Zajmował się także cyfrową syntezą, przetwarzaniem i analizą mowy. W latach 1946-1952 – adiunkt Katedry Filologii Angielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie od 1953 – pracownik naukowy Uniwersytetu Poznańskiego, w tym w latach 1966-1968 - kierownik Zakładu Fonetyki UP. W latach 1956 – 1992 - pracownik Zakładu Badań Drgań IPPT PAN, przy czym w 1974 roku, w ramach IPPT PAN utworzył Samodzielną Pracownię Fonetyki Akustycznej w PAN w Poznaniu. W latach 1988-1989 - kierownik Zakładu Fonetyki Akustycznej IPPT PAN z siedzibą w Poznaniu oraz kierownik Pracowni Analizy Mowy w tym Zakładzie. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Fonetycznego. Autor ponad 200 publikacji, głównie z zakresu fonetyki i fonologii języka polskiego i angielskiego. Przez ponad 50 lat zasiadał w Stałej Radzie Międzynarodowego Towarzystwa Fonetycznego.

Absolwent Wydziału Elektroradiotechnicznego WAT (1964). 1970 – doktorat (WAT), 1976 – habilitacja (WAT), 1991 – profesor nadzw. 1995 – profesor zw. Od 1962-1982 – pracownik WAT, w tym od 1976 – kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej WAT oraz przez rok – prodziekan ds. Naukowych Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej WAT. Od 1982 -1985 – docent w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie. W latach 1984-2012 – pracownik IPPT PAN, w tym od 1985 – kierownik Zakładu Teorii Fal Elektromagnetycznych, po 2002 roku – kierownik Pracowni a następnie Laboratorium Fal Powierzchniowych. Wieloletni członek, a w latach 2007-2010 – Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Specjalista badań teoretycznych i eksperymentalnych nad oddziaływaniem fal elektromagnetycznych i akustycznych w ciałach stałych. Długoletni członek Polskiego Towarzystwa Akustycznego, w latach 1987-90 – Przewodniczący Oddziału Warszawskiego Towarzystwa, długoletni członek Kolegium Redakcyjnego „Archives of Acoustics”. Złoty Krzyż Zasługi - 1972.

Absolwent Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego – UW (1978), 1983 – doktorat, 2000 – habilitacja, 2004 – prof. nadzwycz., 2013 – prof. zwycz. Od 1978 – pracownik w Instytucie Fizyki Teoretycznej na Wydziale Fizyki UW, następnie w latach 1987-2016 – pracownik IPPT PAN, początkowo w Zakładzie Mechaniki Cieczy i Gazów, później Mechaniki i Fizyki Płynów IPPT PAN (ZMiFP), od 2010 – kierownik ZMiFP. Wybitny i uznany specjalista w dziedzinie nierównowagowej termodynamiki statystycznej i hydrodynamiki. Pozostawił poważny i doceniany dorobek naukowy dotyczący oddziaływań hydrodynamicznych, procesów stochastycznych i przesyłania informacji. Jeden z głównych twórców i aktywny uczestnik znakomicie funkcjonującego międzynarodowego zespołu opracowującego i stosującego numeryczne metody badania oddziaływań hydrodynamicznych w zawiesinach cząstek o różnych kształtach i giętkościach. Opracowana przez niego efektywna i dokładna metoda obliczeniowa stworzyła podstawy do powstania znanego pakietu numerycznego HYDOMULTIPOLE, pozwalającego na badanie wpływu oddziaływań hydrodynamicznych na trajektorie cząstek, ich ruchliwość, współczynniki transportu itd. Autor kilkudziesięciu prac naukowych we współpracy z licznymi zespołami w kraju i zagranicą.

Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1952), 1956 - doktorat w Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym (promotorem była wybitna radziecka matematyczka Olga Alexandrovna Ladyzhenskaya), 1963 - habilitacja na Wydziale Matematyki i Fizyki UW, 1971 - profesor nadzw., 1988 - profesor zwycz. Wybitny matematyk w zakresie równań różniczkowych cząstkowych i ich zastosowań. W latach 1955-2000 - pracownik a następnie wieloletni kierownik Zakładu Równań Fizyki Matematycznej Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW. Współtwórca Instytutu Matematyki Stosowanej i Mechaniki na Wydziale MIM UW, a w latach 1987-1993 - dyrektor tego Instytutu. W latach 1956-1961 oraz 1964-1972 – pracownik w Pracowni Mechaniki Cieczy i Gazów IPPT PAN. Jednocześnie systematycznie prowadził zajęcia (wykłady, seminaria, ćwiczenia) na UW. Wypromował ośmiu doktorów nauk, w tym trzech z IPPT PAN. Od 1967 - członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1991 - członek Rady Naukowej Centrum Badań Nieliniowych im. Juliusza Pawła Schaudera na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był również członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Topological Methods in Nonlinear Analysis wydawanego przez CBN im. J. P. Schaudera.

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (1951), 1955- doktorat, 1957- docent, 1961- profesor nadzwyczajny, 1971- profesor zwyczajny. W latach 1947-1952 pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej, a następnie w latach 1952-1997 - w IPPT PAN. W latach 1960-1963 - kierownik Pracowni Mechaniki Ciała Stałego w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych IPPT PAN, kierownik Zakładu Teorii Ośrodków Ciągłych, 1963-1970 - z-ca dyrektora IPPT PAN ds. naukowych. Od 1993 zastępca Przewodniczącego, a w latach 1995-1998 - Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Redaktor Naczelny Archiwum Mechaniki Stosowanej (1982-1998), Rozpraw Inżynierskich (1986-1998). Sekretarz Komitetu Redakcyjnego 10-tomowego wydawnictwa PAN „Encyklopedia Mechaniki Technicznej”, współautor i redaktor tomu IV pt. „Sprężystość”. Autor ponad 60 prac dotyczących teorii sprężystości, zwłaszcza ośrodków i płyt anizotropowych, naprężeń cieplnych i termosprężystości, teorii naprężeń momentowych oraz teorii pękania i propagacji szczelin w ośrodkach ciągłych. Promotor 6 doktoratów. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Absolwent Wydziału Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (1969). W Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN doktoryzował się (1972) i habilitował (1984) w zakresie nauk technicznych, a także uzyskał tytuł profesora (1993), kierował Samodzielną Pracownią Optyczno- Komputerowych Metod Mechaniki (do 2001), członek Rady Naukowej. W Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie profesor (od 1999 roku) i prorektor ds. naukowych (1999-2005), także profesor Akademii Bydgoskiej (1996-2003) i Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (od 2005 roku). Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego (od 1979 roku), inicjator powołania Towarzystwa Przetwarzania Obrazów (1992). Stypendysta National Science Foundation, USA, a także Fundacji im. Alexandra von Humboldta, Niemcy, następnie profesor wizytujący ośrodki naukowe, m.in. we Francji i USA. Specjalista w dziedzinach: matematyki stosowanej w mechanice continuum i termodynamice oraz podstaw matematycznych informatyki. Twórca liczb rozmytych skierowanych, podstawy algebry liczb rozmytych. Autor ponad 120 artykułów naukowych, 2 monografii, współredaktor prac zbiorowych. Wypromował 11 doktorów. Redaktor naczelny czasopisma PTM - Matematyka Stosowana (2000-2011).

Absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej (1961), doktorat (1965) i habilitacja (1978) w IPPT PAN, tytuł profesora przyznany przez Prezydenta RP (1987). Asystent w Zakładzie Fizyki Stosowanej Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie (1961-1965). W IPPT PAN adiunkt (od 1965), docent i profesor nadzwyczajny (1978-1987), kierownik Zakładu Mechaniki Materiałów i Biomechaniki, wieloletni członek Rady Naukowej IPPT. Wybitny specjalista z zakresu mechaniki ciała stałego, w szczególności: teorii plastyczności, fal sprężysto-plastycznych, lokalizacji odkształceń w metalach, zmian naprężeń w czasie krzepnięcia i hartowania, kinetyki przemian fazowych. Twórca termodynamicznych modeli stopów z pamięcią kształtu. Wykładał m.in.: w Royal Institute of Technology (Szwecja), CISM w Udine (Włochy), na uniwersytetach w Bochum, Essen, Darmstadt (Niemcy), Brown (USA), Nagoya (Japonia), współpracował z ośrodkami badawczymi, m.in.: Mitsubishi Heavy Industries Research Center, Nippon Steel Corporation (Japonia), Alfa Laval (Dania). Autor ponad 70 publikacji, 2 monografii, współautor prac z naukowcami z wielu krajów. Promotor 5 rozpraw doktorskich. Laureat prestiżowych stypendiów, nagród, w tym m.in.: stypendium Humboldta (1977), nagrody T. Hubera (PAN, 1980), odznaczony medalem Uniwersytetu Kyushu (Japonia, 1992), Krzyżem "Polonia Restituta".

Absolwent dwóch Wydziałów: Budownictwa Lądowego (1947) i Budownictwa Wodnego (1948) AGH w Krakowie. 1956- doktorat (PW), 1967- profesor. W latach 1945-1948 - pracownik naukowy AGH, 1949-1953 - Instytutu Techniki Budowlanej, 1956-1958 - Zakładu Budownictwa PAN. W latach 1958-1992 - kierownik pracowni w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych w IPPT PAN, a od 1968 do 1992- z-ca Dyrektora ds. ogólnych IPPT. W latach 1992-1994 - podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, 2000-2002 - z-ca przew. Wydziału Nauk Technicznych PAN. Przewodniczący Rad Naukowych CEBET (1973-1994), przy Min. Budownictwa (1988-1991), przy Prezesie PKN (1989-1990), ITB (1991-1994). Członek Komitetu Inż. Lądowej i Wodnej PAN (od 1956), z-ca Przewodniczącego (1992-2002). Przewodniczący Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1984-1993). Autor 160 publikacji z dziedziny konstrukcji betonowych, zespolonych, wstępnie sprężonych. Członek władz organizacji międzynarodowych RILEM, FIP, ISO. Członek (Fellow) Institution of Civil Engineers (od 1994). Odznaczony medalem RILEM.

Absolwent Wydziału Mechanicznego, Technologiczno-Konstrukcyjnego PW, 1959-doktorat i 1963-habilitacja w IPPT, 1961-1962 studia podoktorskie w Division of Applied Mechanics, Brown University, Providence R.I., USA, w zespole światowej sławy uczonego -Prof. Williama Pragera, 1971-profesor nadzw., 1978-profesor zwyczajny. Wybitny specjalista z zakresu mechaniki ciała stałego, jeden z twórców teorii lepkoplastyczności (prawo Perzyny). Od 1964- kierownik Pracowni Teorii Lepkoplastyczności Zakładu Mechaniki Ośrodków Ciągłych. W 1980-1982 -zastępca Dyrektora ds. Naukowych, w 1978-1980 -kierownik Studium Doktoranckiego w IPPT. Członek Komitetu Redakcyjnego Archives of Mechanics oraz Engineering Transactions. Członek licznych Advisory Board (Int. J. of Plasticity, Int. J. Impact Engineering, Int. J. Mechanics and Material Eng., Japan Society of Mechanical Engs. oraz European Journal of Mechanics). Laureat wielu nagród naukowych krajowych i zagranicznych m.in.: im M.T. Hubera, Max Planck Research Award, Nagród Państwowych II stopnia (1968, 1984). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Doktor Honoris Causa Politechniki Poznańskiej.

Absolwent Politechniki Łódzkiej gdzie w 1965 roku uzyskał również tytuł doktora nauk technicznych. W latach 1966-1986 roku pracował w IPPT PAN, początkowo jako adiunkt, a potem jako profesor, kierownik Pracowni Podstaw Fizycznych Mechaniki Ośrodków Ciągłych i członek Rady Naukowej. Od 1984 roku przebywał w Niemczech, profesor Uniwersytetów w Paderborn, Hamburgu, Essen i Berlinie. W okresie 1980-1984 czynny działacz „Solidarności”, członek Krajowej Komisji przygotowującej nową ustawę w 1981 roku o PAN. Kontynuacja tej działalności w okresie stanu wojennego zmusiła go do pozostania zagranicą. Od 2005 roku wykładowca na Uniwersytecie w Zielonej Górze. Autor szeregu fundamentalnych prac z zakresu współczesnej mechaniki ośrodków ciągłych i podstaw termodynamiki. Opublikował ponad 130 prac naukowych i 14 książek, w tym 5 renomowanych monografii, cytowanych na całym świecie. Do jego najwybitniejszych osiągnięć naukowych należy stworzenie nieliniowej teorii ośrodków porosprężystych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej PW (1938), 1955- docent, 1965- profesor nadzwyczajny. Od 1953 roku - kierownik Pracowni Elementów Piezoelektrycznych w Zakładzie Badania Drgań IPPT PAN, a następnie kierownik Zakładu, później Samodzielnej Pracowni Akustoelektroniki. Specjalista w dziedzinie technologii, badania i wytwarzania materiałów piezoelektrycznych, generacji, odbioru i miernictwa powierzchniowych fal akustycznych. Jego prace nad nowymi materiałami ferroelektrycznymi i piezoelektrycznymi przyczyniły się do rozwoju technologii przetworników ultradźwiękowych, co wpłynęło na postęp w zastosowaniach nieniszczących i medycynie. Autor ponad 120 publikacji, 9 patentów. Laureat Nagrody Państwowej (1952). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Pilot w czasie działań wojennych 1939 roku, członek ruchu oporu. Absolwent Wydz. Mech. AGH (1948), gdzie doktoryzował się (1958) i habilitował (1962). Od 1969 profesor zwyczajny, a od 1971 członek rzecz. PAN. Pracownik AGH (1947-58), Politechniki Krak. (1958-88), gdzie był prorektorem i rektorem (1965-68). Od 1978 do 1990 był pracownikiem IPPT PAN, kierownikiem Zakładu Układów Mechanicznych. Specjalista w dziedzinie podstaw naukowych inżynierii skrawania i erozji, oraz inżynierii warstwy wierzchniej.
Był m.in. Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Sekretarzem Naukowym PAN, Posłem na Sejm V i IX kadencji, Prezesem SIMP i NOT. Autor 14 książek, 181 artykułów naukowych, 11 patentów, promotor 29 doktorantów.
Doktor Honoris Causa: Uniwersytetu w Chemnitz, Uniwersytetu im. Baumana w Moskwie, Politechniki Poznańskiej i Politechniki Koszalińskiej. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym francuski Order Wielkiego Oficera Legii Honorowej i Złote Palmy Akademickie, Krzyże Orderu Polonia Restituta: Komandorski, Oficerski i Kawalerski, serię Orderów Zasługi, medale wojskowe i inne.

Absolwent Wydziałów Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (1948) oraz Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim (1952). Asystent prof. M.T. Hubera. Od 1954 adiunkt w IPPT PAN. Kandydat nauk technicznych w 1955, docent 1957, profesor nadzwyczajny 1963. W okresie sierpień 1966 - sierpień 1968 r. przebywał („visiting professor”) na Wydziale Mechanicznym Uniwersytetu Houston w Teksasie. Po powrocie pracował w IPPT PAN, a następnie na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (do emerytury w 1998 r.). Prodziekan, wicedyrektor i dyrektor Instytutu Mechaniki. Profesor zwyczajny nauk matematycznych w 1972. Członek Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki PAN (pięciokrotnie). W Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej członek założyciel, sekretarz generalny, prezes oddziału warszawskiego, wiceprezes i prezes Zarządu Głównego, członek honorowy. Redaktor naczelny i członek kolegium red. pisma naukowego PTMTS. Członek Komitetu Redakcyjnego International Journal of Engineering Mechanics. Sekretarz Okręgu Warszawa oraz Sekretarz Zarządu Głównego i Wiceprezes Rady Naczelnej w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Armii Krajowej (Londyn), Krzyżem Kawalerskim O.O.P. Krzyżem Oficerskim O.O.P. (Londyn), Krzyżem Partyzanckim, Obrony Lwowa.

Absolwent WAT (1958) i UW (1966). Matematyk, fizyk, mechanik, meteorolog, cybernetyk, informatyk, filozof, pułkownik WP. W latach 1964-76 - wykładowca w Katedrze Podstaw Mechaniki i Fizyki Technicznej WAT. W 1967 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy "Dyskretno-ciągła i asymptotyczna metoda rozwiązania dynamicznych problemów brzegowych brył o symetrii osiowej" a w 1974 r. - stopień dr hab. na podstawie pracy habilitacyjnej pt. "Problemy brzegowe nielokalnej teorii sprężystości".
Prodziekan ds. naukowych Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej WAT, a od 1976 r. - równocześnie kierownik Zakładu Meteorologii. W 1982 r. - tytuł profesora nauk technicznych. W latach 1983-1990 - zastępca komendanta Wydziału Inżynierii Lądowej i Geodezji ds. naukowo-szkoleniowych. W latach 1988-1991 - profesor w IPPT PAN, redaktor wydawanego w IPPT pisma Journal of Technical Physics. W latach 1987-1992 Wiceprzewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Autor około 150 publikacji naukowych.

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1958), 1964- doktorat, 1964- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1984- profesor zwyczajny, 1973- członek korespondent Polskiej Akademii Nauk. Kierownik Pracowni Matematycznej Teorii Materiałów IPPT PAN w latach 1964-2000, Zastępca Sekretarza Wydziału Nauk Technicznych PAN w latach 1971-73. Sekretarz Wydziału Matematyki, Fizyki, Chemii i Astronomii PAN w latach 1978-81. Przewodniczący Komitetu Badań Kosmicznych PAN w latach 1976-92. Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Badań Jądrowych w latach 1974-78. Vice-president of the International Federation of Astronautics. Wykładowca Politechniki Warszawskiej i Gdańskiej, Uniwersytetów w Warszawie Moskwie, Leningradzie, Nowosybirsku, Szanghaju i Olsztynie. Redaktor czasopisma Advances in Mechanics, członek redakcji Archive of Mechanics, Matematyka Stosowana. Autor kluczowych monografii: Symetria przyczyn i skutków, Wymiary i podobieństwo oraz fundamentalnych prac z zakresu matematycznych podstaw liniowej sprężystości.

Absolwent Wydziału Mechanicznego Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda (1947) i Wydziału Mechanicznego Technologicznego Politechniki Warszawskiej (1954), 1960- doktorat, 1964- docent w IPPT PAN, 1971- profesor nadzwyczajny, 1977- profesor zwyczajny. Wybitny specjalista w dziedzinie badań teoretycznych i doświadczalnych z zakresu mechaniki plastycznych odkształceń metali, nośności granicznej, mechaniki ośrodków sypkich i gruntów; mechaniki materiałów, w tym modelowania pękania ciągliwego. 1976- członek korespondent PAN, 1989- członek rzeczywisty PAN. 1962-1996 w IPPT PAN. Kierownik Zakładu Mechaniki Ośrodków Ciągłych. W okresie 1993-1998 - członek Prezydium PAN, 1993-1995 - przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych PAN, 1984-1986 - przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN, od 1987r. członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, 1980-1997 członek Scientific Council CISM w Udine, 1980-1991 - członek General Assembly Międzynarodowej Unii Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (IUTAM), 1997-2003 - przewodniczący Rady Programowej Centrum Laserowych Technologii Metali (wspólnego ośrodka PAN i Politechniki Świętokrzyskiej), 1988-1994 - członek Prezydium Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Kadr Naukowych, Doktor H.C.: WAT (1989) i Politechniki Świętokrzyskiej (2002).

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1961), pracownik naukowy WAT (1961-1965), od 1965 w IPPT PAN; 1965- doktorat, 1975- habilitacja, 1982- profesor nadzwyczajny, 1988- profesor zwyczajny. Wybitny specjalista w dziedzinie propagacji fal naprężenia w ośrodkach niesprężystych w warunkach skończonych odkształceń, termo-mechanicznych sprzężeń w dynamicznej plastycznosci, metod doświadczalnych dla statycznych i dynamicznych obciążeń w ciałach stałych. 1972-1976 - odpowiedzialny za kontakty naukowe w Stacji PAN w Paryżu, 1987-1989 - zastępca Sekretarza Wydziału IV PAN. Od 1984 kierownik Pracowni Plastyczności Stosowanej w IPPT PAN, 1996-2002 - kierownik Ośrodka Mechaniki i Informatyki Stosowanej. Od 2002 dyrektor IPPT PAN, m. in. wybudował nową siedzibę Instytutu. Autor monografii Zagadnienia Falowe w Teorii Plastyczności (PWN,1977), MIR w Moskwie oraz Oxford Pergamon Press; ponad 170 publikacji w czasopismach. Wiceprzewodniczący Komitetu Mechaniki PAN oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członek European Association for Dynamic Behavior of Materials and its Applications - DYMAT, komitetu konferencji Mechanics of Materials EUROMECH, Redaktor Naczelny Journal of Theoretical and Applied Mechanics, członek Rady Redakcyjnej czasopism naukowych: Archives of Mechanics, Strength of Materials, Biblioteki Mechaniki Stosowanej, Trends in Mechanics of Materials.

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1963) oraz Wydziału Matematyki Stosowanej i Mechaniki UW (1969). Doktorat (1971) i habilitacja (1983) w IPPT. Profesor zwyczajny od 1996. Od 1963 r. pracownik IPPT w Pracowni Pól Odkształceń, kolejno kierowanej przez prof. Z. Wasiutyńskiego, a następnie prof. A.M. Brandta. Od 2001 r. kierownik tej pracowni. Prowadził i uczestniczył w licznych projektach badawczych, krajowych i NATO. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych, m.in. serii International Symposia on Brittle Matrix Composites. Uczestnik długoterminowych staży zagranicznych i pobytów (visiting professor - Szwecja, Holandia, Niemcy, USA). Wybitny specjalista w dziedzinie badań teoretycznych i doświadczalnych z zakresu mechaniki zniszczenia materiałów betonopodobnych, metod numerycznych w projektowaniu i optymalizacji materiałów o kruchej matrycy, sztucznych sieci neuronowych i metod uczenia maszynowego do modelowania właściwości betonu oraz analizy obrazu i stereologii układów ziarnistych i włóknistych. Promotor 4 doktoratów. Autor i współautor licznych cennych publikacji, człowiek o nieprzeciętnej inteligencji, rozległych zainteresowaniach i talentach.

Absolwent Wydziału Elektroniki Politechniki Warszawskiej (1969), 1977- doktorat (IPPT-PAN), 1989- habilitacja (IPPT-PAN), 2001- tytuł naukowy profesora. Zatrudniony w Zakładzie Ultradźwięków IPPT-PAN: od 1969 do 1971 jako asystent; od 1997 do 1977 jako starszy asystent; od 1977 do 1989 jako adiunkt; od 1989 do 2001 jako docent; od 2001 do 2008 jako profesor. Kierownik Pracowni Angiografii Ultradźwiękowej w Zakładzie Ultradźwięków IPPT-PAN. Członek Komitetu Akustyki PAN, Przewodniczący Oddziału Warszawskiego PTA i członek honorowy PTA, odznaczony medalem im. Marka Kwieka. Redaktor naczelny Archives of Acoustics w latach 2002-2008. Autor ponad 70 prac naukowych poświęconych zastosowaniom ultradźwiękowej techniki pomiarowej w nieinwazyjnej diagnostyce medycznej przepływu krwi w tętnicach. Laureat Nagrody Państwowej II stopnia w 1978r. oraz Złotego Krzyża zasługi w 2001r.

Absolwent Wydziału Techniki Uniwersytetu Śląskiego (1968) oraz Wydziału Matematyczno- Fizyczno- Chemicznego tego Uniwersytetu (1970). Doktorat w 1972 r. (Politechnika Śląska). Pracownik naukowy Politechniki Śląskiej i Świętokrzyskiej. Od 1977 roku do śmierci pracował w IPPT PAN, gdzie uzyskał stopień doktora habilitowanego (1991) i profesora zwyczajnego (1999). Autor 13 książek i ponad 350 prac naukowych publikowanych w polskich i zagranicznych czasopismach. Niesłychanie aktywny w podejmowaniu i kierowaniu współpracą naukową, zarówno w kraju jak i zagranicą. Kierownik Pracowni Metod Wariacyjnych i Biomechaniki, prowadził liczne projekty badawcze, krajowe jak i europejskie. Specjalista w nieliniowej sprężystość, ośrodki Cosserat'ów, metody wariacyjne w mechanice ciał stałych i w teorii konstrukcji, teorii niezmienniczości i funkcjach tensorowych oraz jej zastosowań. W szczególności interesował się biomechaniką kości, chrząstki, mięśni, biomechaniką ortopedyczną jak i efektami elektromechanicznymi w żywych tkankach.

Inżynier lotnictwa, matematyk. 1933- licencjat z zastosowań mechaniki płynów na Sorbonie. Absolwent Ecole Nationale Superieure d'Aeronauticque (1935). W latach 1936-1939 konstruktor lotniczy w Lublinie, a w 1939-1946 w Tuluzie i Farnborough (Anglia). 1951- doktorat (PW), 1954- profesor nadzwyczajny, 1962- profesor zwyczajny. Od 1950 członek korespondent Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, od 1960 członek korespondent, od 1969 członek rzeczywisty PAN. Profesor katedry Mechaniki Lotu Politechniki Warszawskiej w latach 1947-1969 oraz w latach 1948-1957 zastępca dyrektora Instytutu Lotnictwa w Warszawie. W IPPT PAN od 1955, a w latach 1961-1980 kierownik Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów. Przewodniczący RN (1981-1983). Od 1970 profesor UW. Redaktor naczelny wielu specjalistycznych czasopism z dziedziny mechaniki płynów, członek władz Międzynarodowej Unii Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (IUTAM). Autor przeszło 60 publikacji poświęconych aerodynamice stosowanej, kinetycznej teorii gazów, analizie oddziaływań fali uderzeniowej w przepływach hipersonicznych i w ostatnich latach matematycznym i numerycznym modelom opisującym złożone zjawiska hydrodynamiki nadciekłego helu.

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1935). W okresie II wojny światowej wykładał w konspiracyjnej Politechnice Warszawskiej, także obronił doktorat (1941) i habilitację (1943). Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1952. Profesor Politechniki Gdańskiej (od 1946) i Politechniki Warszawskiej (1950-1983). Wieloletni dyrektor IPPT PAN (1953-1962 i 1973-1982). Dyrektor Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu (1969-1972). W Polskiej Akademii Nauk członek korespondent (od 1953), członek rzeczywisty (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968). Należał także do wielu innych towarzystw naukowych polskich (w tym Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego) i zagranicznych. Autor ponad 160 artykułów z dziedziny akustyki i naukoznawstwa, autor książek: Akustyka budowlana (1958), Teoria fal i układów akustycznych (1964), Physical Foundations of Technical Acoustics (1968), Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej (1972). Doktor Honoris Causa m.in.: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) i Politechniki Gdańskiej (2002). Laureat m.in. nagrody państwowej II stopnia (1953 i 1956), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi wyróżnieniami polskimi i zagranicznymi.

Radiotechnik, absolwent PW (1949), 1955-doktorat (promotor prof. I. Malecki), 1957- docent, 1962-profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny i członek korespon. PAN, a od 1976 członek rzeczywisty PAN, członek Nowojorskiej Akademii Inżynierii nauk Medycznych i Biologicznych w USA (1997). Współorganizator Laboratorium Akustycznego w Głównym Instytucie Fizyki technicznej, włączonego w 1952 do Zakładu Badania Drgań. Kierownik: Pracowni Biernych Zastosowań Ultradźwięków (1953-1969), Z-ca dyrektora ds. naukowych (1965-1969) i Dyrektor IPPT (1969-1974). Konstruktor pierwszego w Polsce defektoskopu ultradźwiękowego do badania materiałów ("radaru ultradźwiękowego"). Organizator pierwszej Międzynarodowej Konferencji Ultradźwięków w Medycynie i Biologii. Uhonorowany przez AIUM w Waszyngtonie Dyplomem Pioniera Ultradźwięków w Medycynie, Założyciel i wieloletni przewodniczący Komitetu Akustyki PAN. Wiceprzewodniczący Europejskiej Federacji Ultradźwięków w Medycynie, przewodniczący Rady Naukowej (m.in. RN IPPT 1990-1992, IBIB PAN). Wieloletni wykładowca na PW. Autor 12 monografii i 166 publikacji, 62 patentów. Promotor 14 doktoratów. Laureat wielu nagród m.in. dwukrotnie Nagrody Państwowej II stopnia.

Mechanik, absolwent Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda (1951) i WAT (1954), 1955 - doktorat, 1960 - habilitacja, 1962 - profesor nadzwyczajny, 1973 - profesor zwyczajny, 1989 - członek korespondent PAN. Pracownik IPPT PAN od 1957 do1997, kierownik Pracowni Teorii Sprężystości (1962-1968), Zakład Teorii Ośrodków Ciągłych (1968-1980) i Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów (1980-1995). Dziedziny Jego działalności naukowej: teoria płyt i powłok; teoria dyslokacji; podstawy teorii ośrodka ciągłego; mechanika nieliniowa i biopolimery; mechanika i termomechanika łańcuchów dyskretnych i ciągłych. Autor około 100 publikacji w renomowanych czasopismach, promotor 18 doktoratów. Reprezentant Polski w zgromadzeniu ogólnym IUTAM (1991-2002). Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Jeden z założycieli, we władzach, a potem członek honorowy International Society for Interaction between Mechanics and Mathematics (ISIMM). Członek Akademii Nauk w Bolonii. Laureat Nagrody im. T. Hubera.

Absolwent Wydziału Chemicznego PW (1956), 1960 – doktorat, 1965 – habilitacja, 1974 – profesor nadz., 1988 – prof. zwycz. Asystent w Instytucie Chemii Organicznej we Wrocławiu (1955-1956), kierownik pracowni w Instytucie Włókien Syntetycznych w Jeleniej Górze i Gorzowie Wlkp. (1956-1958), kierownik Pracowni Fizyki Polimerów w Instytucie Chemii Ogólnej w Warszawie (1959-1967). Pracownik IPPT PAN, twórca szkoły fizyki polimerów w IPPT PAN w zakresie badań podst. struktury i właściwości polimerów. Wykładowca na Wydz. Fizyki UW (1967-1969), profesor wizytujący na Uniwersytetach w Kioto i w Palermo. Światowy autorytet naukowy w zakresie kształtowania się struktury i właściwości polimerów w procesach przemysłowych. Autor książek i publikacji naukowych (ponad 200). Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, European Physical Society, The Society of Rheology, International Society for Interaction between Mathematics and Mechanics, International Committee of Rheology, ZaiKS. Członek komitetów redakcyjnych Journal of Non-Newtonian Fluid Mechanics, Journal of Rheology, Fiber World, Fibres and Textiles in Eastern Europe. Odznaczony Medalem im. S.G. Smitha Textile Institute w Manchesterze, Medalem im. Jana Zawidzkiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi.
więcej

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej (1951), 1964- doktorat (PWr), 1968- habilitacja, 1977- profesor nadzwyczajny, 1987- profesor zwyczajny. Pracownik naukowy Instytutu Elektrotechniki 1951-1974. Od 1956 w IPPT PAN, od 1975 na pełnym etacie. Kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej (1976-1977), zastępca dyrektora ds. naukowych (1977-1988), dyrektor Ośrodka Rozwoju Techniki IPPT PAN (1985-1991), dyrektor Centrum i następnie Ośrodka Akustoelektroniki (1991-1997). Przewodniczący Komitetu Materiałów Elektrotechnicznych (od 1968), zastępca przewodniczącego Komitetu Akustyki PAN (od 1982), wiceprzewodniczący Polskiego Towarzystwa Ceramicznego (od 1990). Specjalista w dziedzinach: inżynierii materiałowej tworzyw elektroizolacyjnych, akustyki oraz metod badania materiałów. Opracowywał technologie materiałów ceramicznych dla przemysłu elektrotechnicznego, rozwijał metody badań mikroskopowych, akustycznych i wytrzymałościowych, opracował unikalną aparaturę do badań materiałowych z wykorzystaniem metody ultradźwiękowej oraz emisji akustycznej. Organizator wielu konferencji o zasięgu krajowym oraz międzynarodowym np. konferencji Composites and Ceramic Materials - Technology, Application and Testing. Autor 180 prac, 8 książek, 20 patentów, 300 ekspertyz, promotor 6 doktoratów.

Absolwent Wydziału Lotnictwa PW (1957), pracownik naukowy PW (1951-1970). 1962- doktorat (Uniwersytet Moskiewski), 1966- habilitacja (PW), 1970- profesor nadzwyczajny, 1975- profesor zwyczajny, 1986- czł. koresp. PAN, od 1983 r. członek TNW. Wybitny specjalista w dziedzinie teorii powłok i układów siatkowych. Wybitny organizator życia naukowego. Rektor Kielecko-Radomskiej WSI, którą przekształcił w Politechnikę Świętokrzyską (1970-1975) i ponownie od 1996 rektor Politechniki Świętokrzyskiej. W IPPT 1975-1996, kierownik m.in.: Pracowni Mechaniki Ośrodków Dyskretnych i SPNPR. Dyrektor IPPT w latach 1983-1994. Inicjator nowych kierunków badawczych, m.in. technologii zastosowań laserów. Wieloletni koordynator Problemów Węzłowych. Autor ponad 60 publikacji w tym współautor 2 monografii, 3 patentów, promotor 20 doktoratów. Laureat wielu nagród, w tym zespołowej nagrody państwowej II stopnia i nagrody im. M.T. Hubera. Po raz pierwszy w świecie zrealizowano kształtowanie laserowe płyt cienkich z wykorzystaniem mechanizmu wyboczeniowego (A. Baranowski, H. Frąckiewicz, Z. Mucha ) i zbadano go analitycznie (Z. Peradzyński) oraz określono warunki formowania powłok o dodatniej lub ujemnej krzywiźnie Gaussa.

Absolwent Politechniki Warszawskiej. 1961- doktorat, 1966- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1981- profesor zwyczajny. 1954-1961 starszy asystent Politechniki Warszawskiej. W latach 1961-1999 pracował w IPPT PAN, gdzie w latach 1969-1999 był kierownikiem Pracowni Fizyki Polimerów. Kierunki Jego działalności naukowej koncentrowały się na mechanice ośrodków ciągłych i reologii cieczy lepkosprężystych. Jego oryginalne podejście polegało na analizie stosunkowo prostych, dobrze określonych przepływów nieliniowych cieczy lepkosprężystych. Szczególne założenia kinematyczne pozwalały Mu otrzymywać rozwiązania analityczne i dyskutować efekty nieliniowe unikając szczegółowości różnych form równań konstytutywnych. Badał przepływy z proporcjonalną historią deformacji jako uogólnienie cieczy Colemana-Nolla ze stałą historią deformacji, przepływy rozciągające, efekty spęcznienia przyfilierowego i powstawania szyjki w procesach przędzenia włókien, itp. Jest autorem ponad 100 publikacji w czasopismach naukowych oraz 2 monografii. Był członkiem komitetów redakcyjnych Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Archiwum Mechaniki, Polymer Mechanics. Był członkiem szeregu towarzystw naukowych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Absolwent Wydziału Komunikacji Politechniki Krakowskiej (1950), 1962 - doktorat w IPPT PAN, 1970 - habilitacja, 1948 - profesor nadzwyczajny. W latach 1948-1951 - pracownik naukowy Politechniki Krakowskiej, 1951-1962 - pracownik Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. 1962-1993 - kierownik Samodzielnej Pracowni, a następnie Zakładu Badań Nieniszczących IPPT PAN. Inicjator nurtu badań nieniszczących w Konferencjach Wytrzymałościowych organizowanych przez PAN i Polskie Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Organizator corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących oraz VII International Committe for Nondestructive Testing (IC NDT). Redaktor naczelny zeszytów „Badania nieniszczące”. W latach 1970-1973 - przewodniczący, a od 1982 członek honorowy IC NDT. Przewodniczący Komisji Problemowej przy PKN. Członek zarządu SIMP. Autor ponad 150 publikacji, 5 patentów, współtwórca szeregu nowatorskich konstrukcji (w tym defektoskopów ultradźwiękowych). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego (1977).

Absolwent Wydziału Elektrycznego PW (1933). Do 1939 r. w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechniki (PZTR) m.in. dyrektor techniczny, konstruktor wzmacniaczy dla Sejmu RP, transatlantyków MS „Piłsudski” i MS „Batory”, modulatora do radiostacji dla Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Podczas wojny uczestniczył w wykonywaniu sprzęt dla AK oraz w rozszyfrowaniu sterowania V1 i V2. Po wojnie, w 1945 roku uruchamiał PZTR, w latach 1949-1952 pracował w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Równolegle, od 1945 roku nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PW. W latach 1947-1950 kierownik Oddziału Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym, z którego w 1951 roku powstał Wydział Łączności. Dziekan tego wydziału w latach 1951-1952 oraz organizator i kierownik Katedr Podstaw Telekomunikacji – Układów Elektronicznych. Organizator Katedry Magnetyków i Dielektryków, kierownik Zakładu Układów Elektronicznych, potem Zakładu Układów i Aparatury Mikrofalowej w Instytucie Podstaw Elektroniki. W latach 1953-1966 organizował i kierował Pracownią Magnetyków w Zakładzie Elektroniki IPPT PAN. Kierownik Zakładu Magnetyków IPPT, zastępca dyrektora ds. naukowych (1963-1966), członek Rady Naukowej (1960-1978). Zajmował się m.in. modulacją i detekcją światła laserowego, pracował nad światłowodami. Członek rzeczywisty PAN, Doctor honoris causa WAT, honorowy członek SEP, członek międzynarodowych organizacji (m.in. Institute of Electrical and Electronics Engineers, Institution of Electrical Engineers, the New York Academy of Sciences i The Electromagnetic Academy). Autor ponad 250 publikacji, patentów i wzorów użytkowych. Wychowawca pokoleń inżynierów i naukowców (m.in. promotor 9 doktoratów w IPPT).

Absolwent UJ i AGH w Krakowie, 1949-doktorat (pierwszy doktorat wypromowany przez prof. W. Olszaka), 1950-habilitacja, 1952-profesor nadzwyczajny, 1958-profesor zwyczajny, 1969-członek rzeczywisty PAN. Pracownik IPPT od 1953 do 1991, od 1956 kierownik Pracowni Drgań Mechanicznych w Zakładzie Badania Drgań, kierownik Zakładu Teorii Konstrukcji Maszyn (od 1965), późniejszego Zakładu Układów Mechanicznych (1969-1977). Członek Rady Naukowej m.in. Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Dziedziny Jego wszechstronnej działalności naukowej: mechanika teoretyczna, teoria drgań, dynamika maszyn, technika wibracyjna, niezawodność, wytrzymałość materiałów, inżynieria materiałowa, diagnostyka, inżyniera systemów, cybernetyka, prakseologia, naukoznawstwo. Twórca szkół Drgań Nieliniowych i Tribologii. Autor 265 artykułów, współautor 7 monografii, redaktor 5 monografii, redaktor naczelny "Zagadnień Drgań Nieliniowych" od 1963 r. "Nonlinear Vibration Problems", promotor ponad 30 doktoratów. Członek komitetów naukowych i stowarzyszeń. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Doktor Honoris Causa AGH w Krakowie i Politechniki w Bratysławie.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW (1945), 1957- doktorat, 1958- habilitacja, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Jeden z najwybitniejszych akustyków polskich. Prowadził m.in. kompleksowe teoretyczne i doświadczalne badania nad analizą i syntezą mowy, sformułował oryginalną teorię przetworników elektroakustycznych. 1944- pracownik Laboratorium Fizyko-Technicznego Polskich Zakładów Philips, 1945- kierownik Działu Elektroakustyki Państwowego Instytutu Telekomunikacji w Warszawie, wykładowca na Wydziale Elektrycznym PW, a od 1958 - na Wydziale Łączności PW, 1952- kierownik Pracowni Elektroakustyki Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), a następnie 1969- kierownik Zakładu Akustyki Cybernetycznej IPPT PAN. 1970-1971 - zastępca dyrektora ds. naukowych IPPT PAN. Jeden z założycieli i członków Polskiego Towarzystwa Akustycznego. Członek Wydziału VI Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Przewodniczący Grupy Ekspertów Ministerstwa Łączności w Międzynarodowym Komitecie Doradczym ds. Telefonii i Telegrafii (CCITT), przewodniczący Komisji Elektroakustyki PKN, członek sekcji Akustyki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN. Dwukrotnie (1955 i 1959) wyróżniony nagrodą Wydziału IV PAN, 1959- odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Absolwent Wydziału Budownictwa Przemysłowego PW (1960) oraz Wydziału Matematyki Stosowanej i Mechaniki UW (1963): uczeń i następca prof. Antoniego Sawczuka. Doktorat (1966) i habilitacja (1974) w IPPT. Profesor nadzwyczajny- 1983, zwyczajny 1989. Od 1959- w IPPT. Od 1960 w IPPT; organizator i kierownik Pracowni Mechaniki Konstrukcji Niesprężystych (od 1979 aż do śmierci), oraz wieloletni kierownik Studium Doktoranckiego (1980-1990). Koordynator Programu Badań Podstawowych 1989-1990. Światowej rangi specjalista w dziedzinie niesprężystej analizy konstrukcji inżynierskich, a w szczególności teorii przystosowania konstrukcji do obciążeń zmiennych. Autor najważniejszej dotąd światowej monografii w tej dziedzinie (Shakedown of Elastic-plastic Structures, 1987). Wykładowca na uczelniach technicznych w USA i Niemczech. Autor wielu znaczących ekspertyz dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji oraz ponad 100 publikacji naukowych, w prestiżowych czasopismach i wydawnictwach. Jego pamięci poświęcone było kollokwium EUROMECH 298 (1992). Promotor 8 doktoratów (także za granicą).

Absolwent Wydziału Inżynierii na Politechnice Gdańskiej - PGd (1934), 1945- doktorat i habilitacja na Politechnice Warszawskiej (PW), 1947- profesor nadzwyczajny, 1954- profesor zwyczajny. Specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Od 1945- kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli PGd. 1945-1947 prodziekan, a następnie 1947-1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PGd, 1949-1952 - prorektor tej uczelni. Współautor projektów znanych obiektów inżynierskich, np.: chłodni rybnej w Gdyni, estakady taśmowca węglowego w Szczecinie, hali sportowej w Łodzi. 1952-1955 - kierownik Katedry Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1969 - kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności Uniwersytetu Warszawskiego, 1969-1981 - kierownik Zakładu Mechaniki Ciała Stałego Odkształcalnego Instytutu Mechaniki. 1969-1978 - dyrektor Instytutu Mechaniki. Autor ponad 200 rozpraw naukowych oraz 16 monografii, m.in.: Dynamika Budowli (1961) i Mechanika Budowli (1957-1966). 1949 - współzałożyciel czasopisma Archives of Mechanics. Uczestniczył w tworzeniu PAN: 1952 - członek korespondent oraz 1956-1968 - Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych, 1956 - członek rzeczywisty, 1969-1977 - wiceprezes, 1978-1980 - prezes oraz 1980-1986 - członek prezydium. W latach 1966-1978 - przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Członek zagraniczny trzech Akademii Nauk i członek dziewięciu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (np. Royal Society), z których sześć nadało mu godność członka honorowego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), Orderem Budowniczych PL (1977). Dwukrotny laureat nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964). Doktor Honoris Causa dziesięciu uczelni zagranicznych i krajowych, m.in. PGd (1971), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej oraz PW (1981) i Wojskowej Akademii Technicznej (1986).

Elektronik i radiotechnik, absolwent Politechniki Warszawskiej (1919) i Oficerskiej Szkoły Łączności w Paryżu (1922). Od 1929 (najmłodszy) profesor Politechniki Warszawskiej, wszechstronny uczony i popularyzator (także nauk humanistycznych i przyrodniczych). Jeden z pionierów układów radiotechnicznych (np. radaru). Opracował m.in. metodę analizy drgań elektrycznych nieliniowych (metoda harmonicznych Groszkowskiego) oraz interpretację zmian indukcyjności w zależności od temperatury. Wydał około 300 prac naukowych, w tym z dziedziny wytwarzania i stabilizacji drgań elektrycznych oraz technologii wysokiej próżni oraz lamp elektronowych. Przed II wojną światową pracownik Politechniki Warszawskiej, jeden z założycieli i pierwszy prezes Polskiego Związku Krótkofalowców, a także dyrektor Instytutu Radiotechnicznego w Warszawie. W okresie wojny żołnierz AK, doradca ds. łączności Delegatury Rządu na Kraj. Rozszyfrowywał sterowanie niemieckich rakiet przyczyniając się do obrony Londynu. Po wojnie pracował w Politechnice Łódzkiej, Państwowym Instytucie Telekomunikacji, Politechnice Warszawskiej, a w latach 1953-1963 także w IPPT PAN (jeden z organizatorów Instytutu). Polityk, poseł na Sejm, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu i zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W PAN członek rzeczywisty (1952), członek Prezydium (1955-1980), wiceprezes (1957-1962) i prezes (1962-1971). Doktor Honoris Causa: Politechniki Warszawskiej (1962), Łódzkiej (1964), Gdańskiej (1975). Członek: Akademii Nauk Czechosłowacji (1965), Węgier (1965), ZSRR (1965), Rumunii (1966), Bułgarii (1966), Kuby (1971), a także wielu stowarzyszeń. Odznaczony m.in.: Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Uczeń i następca prof. W. Olszaka. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1951), 1953 - doktorat, (PW), 1960 - habilitacja (PW), 1965 - profesor nadzwyczajny, 1977 - profesor zwyczajny , 1969 - członek korespondent, a od 1983 członek rzeczywisty PAN, Wieloletni przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Od 1952 pracownik naukowy PW, od 1954 także (a od 1961 wyłącznie) w IPPT: kierownik Pracowni Zastosowań Inżynierskich Teorii Plastyczności, 1969-1981 Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych i Zakłady Teorii Konstrukcji. Wykładowca na Uniwersytecie w Grenoble oraz Marsylii. Rektor Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych (CISM) w Udinie od 1982 do śmierci. Wybitny specjalista w dziedzinie stosowanej teorii plastyczności (teoria nosności granicznej, płyty i powłoki, przystosowanie konstrukcji). Wychowawca wielu znanych naukowców, którym wskazywał niezwykle trafnie kierunki badań. Organizator szeregu ważnych konferencji naukowych mających przełomowe znaczenie dla rozwoju teorii plastyczności i redaktor pokonferencyjnych tomów, będących do dziś pozycjami odniesienia. Autor ponad 200 publikacji, w tym 11 monografii książkowych; promotor 14 doktoratów (2 za granicą); członek władz międzynarodowych organizacji naukowych (IUTAM, RILEM, CEB, IASS); Doktor H.C. Institut National Polytechnique de Grenoble.

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1949). Od 1953 do 1962 w Zakładzie Analogii IPPT, którego został kierownikiem. Ponownie w IPPT od 1974- kierownik Zakładu Aeroakustyki, 1959- doktorat, 1965- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1980- profesor zwyczajny. Autor ponad 100 prac o tematyce związanej z zagadnieniami generacji dźwięków pochodzenia aerodynamicznego, zwalczaniem hałasów w pomieszczeniach przemysłowych, akustyka wnętrz, teoria ekranów akustycznych, identyfikacji źródeł dźwięku i dróg transmisji energii akustycznej. Organizator wielu międzynarodowych konferencji m.in. II Kongres FASE, Konferencji INTER-NOISE'79.

Wieloletni Sekretarz Naukowy Komitetu Akustyki PAN, współzałożyciel PTA. Założyciel i od 1966 redaktor naczelny Archiwum Akustyki (od 1974 Archives of Acoustics).

Absolwent Politechniki w Wiedniu, a także konserwatorium wiedeńskiego. Studia uzupełniał w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej (1933, 1934). Habilitował się na krakowskiej AGH (1937). Profesor AGH (od 1946), prodziekan Wydziału Elektromechanicznego Politechniki Warszawskiej (od 1948), profesor Politechniki Warszawskiej (od 1952). Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963-1972), dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech (od 1969 aż do śmierci). Konstruktor i kierownik nadowy obiektów inżynierskich, m.in. mostu w Goczałkowicach na Wiśle. Organizator i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności. Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. W PAN członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1956), członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV (1957-1960). Członek wielu akademii naukowych, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doktor Honoris Causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969), politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974) i Politechniki Krakowskiej (1976). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954).

Metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemii i podstaw termodynamiki stopów tych metali. Absolwent szkoły realno-handlowej w Petersburgu (1912), studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912-1917). Asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej (od 1921), tam też uzyskał doktorat (1928). Profesor nadzwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej (od 1930), profesor zwyczajny (od 1937). W 1939 osadzony w Sachsenhausen, po zwolnieniu w 1940 nauczał w Szkole Handlowej, następnie w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH (1945-64) oraz Zakładem Metali IPPT PAN w Krakowie (1953-1968). Wiceprezes PAN (1962-65), przewodniczący Oddziału PAN w Krakowie (1961-68), wieloletni przewodniczący Komitetu Hutnictwa PAN oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Metalurgii PAN (powstał z Zakładu Metali IPPT PAN w 1977, obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Nagrody Państwowe: I stopnia za całokształt prac (1949), I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków, roztworów i kondensacji par metali (1966). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954) i I klasy (1958). Doktor Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1964).

Absolwent Politechniki Gdańskiej 1951, od 1951 r. pracownik naukowy WAT, 1957- doktorat (WAT) i habilitacja (IPPT), 1958- profesor nadzwyczajny, 1967- profesor zwyczajny, 1962- członek PAN. Od 1954 r. pracownik IPPT, kierownik Pracowni Teorii Drgań Ośrodków Ciągłych w Zakładzie Badań Drgań (od 1959). Poseł na Sejm, a w latach 1975-78 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Kierował pracą stworzonego przez siebie Instytutu Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy w Warszawie (instytut nosi obecnie imię S. Kaliskiego). Wybitny specjalista w dziedzinie teorii pól sprzężonych, badań termojądrowych; twórca polskiej elektronofononiki. Jego badania naukowe przyczyniły się do rozwoju techniki obronnej oraz znalazły szerokie zastosowanie w gospodarce narodowej. Pozostawił imponujący dorobek naukowy. Autor 550 prac naukowych oraz wielu wynalazków opatentowanych w kraju i za granicą. Doktor Honoris Causa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, Uniwersytetu Sofijskiego. Laureat wielu nagród (m.in. M.T. Hubera).

Absolwent, a od 1948 r. asystent Wydziału Elektrycznego PW. Jeden z pierwszych pracowników Zakładu Badania Drgań PAN (1952) w dziedzinie akustyki. Pracownik Instytutu od wejścia ZBD w skład IPPT do tragicznej śmierci w górach w Hindukuszu, od 1961- doktorat (IPPT), 1967- habilitacja, 1975- profesor. Kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej (1961-1973), z-ca dyrektora IPPT ds. naukowych (1973-1977). Prowadzone przez niego badania dotyczyły głównie metod miernictwa akustycznego, zależności między parametrami pola akustycznego a właściwościami mechanicznymi ciał stałych i cieczy, działania przetworników piezoelektrycznych. Autor 2 książek, 60 publikacji, 10 patentów. Posiadał duży autorytet w międzynarodowej społeczności akustyków.

Inżynier lotnictwa, absolwent (1929) i pracownik naukowy Politechniki Warszawskiej (do 1939 i od 1945) Badania nad odwzorowaniami analitycznymi i wykorzystaniem odwzorowań konforemnych uwieńczone pracą doktorską (1931) i habilitacyjną(1934). 1954- członek korespondent PAN, 1966- członek rzeczywisty PAN. Od 1946 profesor na Politechnice Śląskiej, gdzie był odpowiedzialny za uruchomienie studiów technicznych. Od 1952 profesor Katedry Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej, od 1955 Katedry Aero-Hydrodynamiki Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Organizator i kierownik Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów w IPPT (1953-1961). Był inicjatorem pierwszych konferencji naukowych, poświęconych problemom i metodom mechaniki płynów, które później przekształciły się w międzynarodowe biennalne sympozja. Autor ponad 50 prac naukowych, poświęconych w dużej części metodom analizy pól aerodynamicznych w przestrzennych niestacjonarnych przepływach ściśliwych, twórca jednolitej teorii fal prostych i podwójnych w gazodynamice, matematycznych podstaw opisu nielepkich przepływów ściśliwych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1948), 1954- doktorat (PW), 1955- docent w PAN, 1963- profesor nadzwyczajny. W IPPT od 1954 do 1957- i od 1960 (w międzyczasie w WAT). Kierownik Pracowni Teorii Pola Elektromagnetycznego w Zakładzie Elektrotechniki Teoretycznej, a od 1964 p.o. Kierownika Zakładu Teorii Łączności. Wybitny specjalista w dziedzinie teorii i zastosowań fal EM (asymptotyczne własności, fale uderzeniowe, propagacja w ośrodkach zjonizowanych, promieniowanie, anteny, falowody, i linie transmisyjne). Wykładowca. Konstruktor maszyny analogowej ARAL, jednej z trzech pierwszych maszyn matematycznych w Polsce. Organizator konferencji z teorii fal EM.Od 1954 Sekretarz Polskiego Komitetu Narodowego URSI (Międzynarodowa Unia Nauk Radiowych). Członek, założyciel i sekretarz generalny PTET i S (od roku 1961). Autor ponad 40 publikacji naukowych oraz monografii "Metody analiz pól elektromagnetycznych", promotor 10 doktoratów.

Absolwent Wydziału Mechanicznego Politechniki w Petersburgu oraz Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacyjnych w Petersburgu (1916). 1925 - doktorat (był to pierwszy doktorat na PW), 1926 - habilitacja, 1926 - profesor nadzwyczajny. W latach 1926-1936 - kierownik Katedry Inżynierii Leśnej i Geodezji w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (SGGW). Dziekan Wydziału Leśnego SGGW, a przez dwa lata prorektor tej uczelni. 1936 - profesor zwyczajny., 1936-1960 - kierownik Katedry Statyki Budowli na Wydziale Inżynierii PW. Zajmował się głównie zagadnieniami stateczności konstrukcji, teorią układów prętowych, teorią parcia i odporu ziemi, problemami dynamiki budowli, arytmetyzacją obliczeń statystycznych, statystyką konstrukcji drewnianych. 1932 - członek Akademii Nauk Technicznych, 1933 - członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, 1952 - członek rzeczywisty PAN, 1952-1964 - przewodniczący Rady Naukowej w IPPT PAN, 1952-1957 wiceprezes PAN, członek Międzynarodowego Towarzystwa Mostów i Konstrukcji (AIPC) w Zürichu, 1951-1952 prezes Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, 1952-1957 - prezes Naczelnej Organizacji Technicznej. 1950 - laureat nagrody państwowej I stopnia, 1946 - odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. 1960 - Doktor Honoris Causa PW.